In 2019 stond op verschillende plekken in onze buurt een omgebouwde zeecontainer. Die deed dienst als kantine voor de schildersploeg van Van Lochem uit Den Haag.
De schilders hadden al snel een kleine fan: een vrolijke slanke poes, die het prima kon vinden met de 12 Hagenezen. Nadat de wijk in de verf was gezet, en de mannen vertrokken waren, bleef de poes in de Talmastraat.
Hij is er altijd. Lui uitgestrekt op de stoep, of mee rennend met een voorbijganger. Dit kleine dier doet namelijk álles voor aandacht en gezelligheid. En dat lukt goed, want bijna iedereen lijkt om hem te geven.
Elke dag maakt hij zijn rondjes door de buurt. Hij weet precies met wie hij een goed gesprek kan voeren, wie hem iets toestopt, en op welk tuinbankje hij lekker kan liggen.
En als er een nieuw gezicht langs komt, dan is hij de eerste die zich voor komt stellen, met toegeknepen groene ogen, en met zijn staart verwachtingsvol omhoog.
“Officieel” heet de poes Amy, en woonde ooit in de Patrimoniumstraat. Daar is hij nog altijd welkom voor een dutje of een hapje eten.
Maar de vrijheid trekt, en Amy woont naar eigen wens al jaren “buiten”.
Hij kent het geluid van de vuilniswagen, weet hoe laat de kinderen naar school gaan, waar een hond woont, en ook voor welke hond je beter weg kunt duiken. Streetwise als hij is, wacht hij dan geduldig onder een geparkeerde auto tot de kust weer veilig is.
Tijdens de periode van leegstand had zich in één van de huizen een muizenfamilie gevestigd. De muizen hadden het rijk lange tijd alleen, en de familie groeide en groeide. Tot de slopers de rust kwamen doorbreken. De muizen vluchtten alle kanten uit, en Amy at zich bijna rond.
Is Amy een zwerfkat geworden? Zeker niet! Hij krijgt bij minstens drie huishoudens te eten, en logeert bij flinke kou gerust een nachtje binnen. Dit slimme dier heeft zijn leventje helemaal op orde!
Hij hoort er gewoon bij. De kat die van zichzelf is, en ook een beetje van ons allemaal.
We hebben een kleine mascotte met een bontjas. Welke buurt kan dat nou zeggen?