Bram, het geheugen van onze buurt, en één van de langst wonende mensen.
Geboren in de Ooievaarstraat in Schoten, en als jochie van een jaar of 8 in de Johannes de Breukstraat komen wonen. Hij had een vriendenclubje, dat bij elkaar kwam bij de toenmalige sigaren- en sigarettenzaak op de hoek van de Zocherstraat en de Vrouwehekstraat.
Tussendoor is hij even weggeweest, omdat hij van woningbouwvereniging Rosehaghe (what’s in a name?) een woning voor zichzelf kreeg. Hij zette zich in voor een goed bestuur van die vereniging.
Toen hij de kans kreeg is hij terug verhuisd naar zijn oude buurtje, en kwam wéér in de Johannes de Breukstraat terecht. Zijn woning was schuin tegenover die van zijn moeder, precies in het huis waar Patrimonium (de voorloper van Pré Wonen) ooit kantoor hield. Zijn vrouw woonde hier fijn, en zijn kinderen groeiden hier op.
Politiek heeft aldoor zijn interesse gehad, en hij werd raadslid in Haarlem. Altijd eigenzinnig, nooit lang aan dezelfde partij gebonden, en met het hart op de juiste plaats.
Ook de gezamenlijke wijkraad Transvaal-Patrimonium had zo rond 1994 zijn aandacht. Bram wilde een eigen wijkraad voor de Patrimoniumbuurt. Dat werd uiteindelijk heel veel later gerealiseerd.
Hij verdiende zijn geld als buschauffeur bij de NZH, het latere Connexxion. Na zijn pensionering reed hij als koerier door heel Nederland. Op door hemzelf bepaalde tijden konden ze hem bellen voor een rit.
Er kwam eindelijk meer tijd voor zijn hobby’s.
Natuurlijk was daar de oranje-witte kater Max. De Facebookers hebben al veel van Max’s avonturen mee beleefd, want Bram was goed in levendige beschrijvingen. Hij deelde gevraagd en ongevraagd zijn kennis over de geschiedenis van Haarlem in het algemeen, en van onze buurt in het bijzonder.
Uit interesse is hij voortdurend betrokken geweest bij de buurt waarin hij woonde, en de laatste jaren van zijn leven heeft hij met zijn open geest en vrije gedachte de bewonerscommissie versterkt.
Tussen serieuze gesprekken door vertelde hij vol enthousiasme over zijn muzikale hobby en zijn zeer veelzijdige Yamaha keyboard (elektronisch orgel).
Laten we hem daarom herdenken met dit vers, wat hij zelf mooi vond:
Life is like a piano.
The white keys represent happiness,
and the black show sadness.
But as you go through life’s journey,
remember that the black keys also create music.